Αδέρφια πεινάω. Δεν έχω να φάω,
στους δρόμους κοιμάμαι, ξυπνάω και ζω.
Πέτρινα χρόνια, ζωή σκληρή.
Αδέρφια πεινάω, δεν ήταν δική μου η επιλογή.
Ζητάω συμπόνια, πονάω, πεινάω,
δεν έχω να φάω λίγο ψωμί.
Αδέρφια, κοιτάξτε! Αλήθεια σας λέω,
στους κάδους γυρίζω, σα να΄μαι σκυλί!
Αλήτης του δρόμου δεν είμαι, πιστέψτε
κι ας τα΄φερε έτσι η μοίρα, η ζωή,
να βγαίνω ζητιάνος μπροστά σας ζητώντας
δυο κέρματα μόνο και λίγο φαΐ.
Πέφτει η νύχτα, κρύο κι απόψε
κι ούτ΄ ένας φίλος, μια συντροφιά.
Λοξά με κοιτάνε κι απλά προσπερνάνε,
αβάσταχτη, Θεέ μου, τόση ερημιά!
Αδέρφια ΠΕΙΝΑΩ! Δεν έχω να φάω!
Πεθαίνω απόψε, τόσο απλά...
Δυο κέρματα μόνο αξία η ζωή μου
κι αυτά δεν υπάρχουν, αγάπη καμιά...
Είναι υπέροχο να νοιώθουμε στην ζωή μας, πως υπάρχουν άτομα δικά μας δίπλα μας που μας αγαπούν και αγαπάμε. Είναι ευλογία και φωτιά που ζεσταίνει την ζωή μας η ύπαρξη και στήριξή τους. Μα, να εισπράττουμε αγάπη και συμπαράσταση από εκείνους που δεν γνωρίζουμε, άγνωστους προς εμάς, είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ομορφότερο, γιατί επιβεβαιώνει την ιδιότητά μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πάνω απ΄όλα!
Αριστέα μου, για σένα!